از آنجا که آسیا بزرگترین قاره جهان است، این اصطلاح گاهی اوقات محدود به مبلمانی می شود که منشأ آنها خاور دور شامل چین و ژاپن است، مبلمانی که ویژگی های اصلی آنها بامبو و رنگ قرمز است که روی آنها سمبل های آسیایی به چشم می خورد. این در حالی است که با ظهور پدیدة جهانی شدن امروزه مردم با فرهنگ سایر بخش های آسیا هم آشنایی پیدا کرده اند. وسایل ساخت جنوب شرق آسیا مثل تایلند، ویتنام، اندونزی امروزه در دنیا شناخته شده و مورد پسند هستند. سایر مبلمان آسیایی هم مثل آسیای جنوبی و هند، هر روز بیشتر و بیشتر به عنوان یکی از گزینه های طرّاحی داخلی مورد توجّه عام قرار می گیرند. مبلمان مستعمراتی هم وجود دارند که برای انگلیسی ها در زمان حکومتشان بر آسیا ساخته شده بودند و عموماً از هند و برمه می آمدند. مبلمان آسیای جنوب شرقی معمولاً به رنگ قهوه ای تیره هستند و دارای کنده کاری های برگرفته از مکتب هندو هستند، بعضی از آنها دارای عناصر فرهنگی شرق آسیا مثل اندونزی هستند.
مبلمان آسیایی دارای یک فرهنگ مجزای منحصر به فرد است. سنت های برگرفته شده از هند، پاکستان، اندونزی، و ژاپن از شناخته شده ترین ها هستند اما مکان هایی چون کره، مغولستان و کشورهای جنوب شرق آسیا دارای جنبه های مختص خودشان هستند. استفاده از چوب کنده کاری نشده و بامبو و لعاب های بسیار غلیظ از ویژگی های مدل چینی است، اینکه چین دارای تاریخ، معماری و مذهب غنی است در این مورد هیچ ارزشی ندارد چرا که مبلمان و فرهنگ عموماً از یک سلسله به سلسله و حکومت بعدی تغییر می کردند. مبلمان سنّتی ژاپن به خاطر سبک مینیاتوری، استفاده وافر از چوب، مهارت فراوان در ساخت و وابستگی به رگه های چوب به جای رنگ و لعاب، مشهور است. صندوقچه های ژاپنی که به آنها Tansu گفته می شود به خاطر کارهای آهنی ماهرانه روی آنها از پرطرفدارترین وسایل ژاپنی هستند، بیشتر وسایل قدیمی موجود قدمتشان به عصر Tokugawa و Meiji بازمی گردد.